اگر كار براي خداست، انسان مخلص، چشم داشت تشكر و قدرداني از غير خدا ندارد. اگر قدرشناسي و ناسپاسي هم ديد، باز در عمل خويش ثابت قدم و استوار است. اين نشانه آن است كه براي خدا كار مي كند.

سوره «هل اتي» در شأن حضرت علي عليه السلام و حضرت فاطمه عليهاالسلام و امام حسن و امام حسين عليهم السلام نازل شد، كه سه روز روزه نذري گرفته بودند، و در هر سه روز، افطار خود را به مسكين و يتيم و اسير دادند و با آب، افطار كردند. سخن اين خانواده با اخلاص، چنين بود (انما نطعمكم لوجه الله لا نريد منكم جزآء و لا شكورا) [1] يعني «ما شما را به خاطر خدا طعام داديم، و از شما پاداش و تشكري نمي خواهيم».

گاه كسي بدون چشم داشت مالي، خدمتي انجام مي دهد ولي در باطن دوست دارد اين را همه مردم بدانند و اذعان كنند كه بي مزد و رايگان كار مي كند و اين با اخلاص سازگار نيست. اگر كسي از اين ناراحت شود كه ذكر خيري از ديگران به ميان مي آيد و از او نه، در واقع در اخلاص نيت او خلل وارد مي شود.



[ صفحه 93]