نماز مذاكره با خداست. بندگان خالص خدا هنگام نماز، جلسه عارفانه با خدا تشكيل مي دهند و با او به صحبت مي پردازند. اين رسم انسانيت است كه اگر به ديدار بزرگي برود خود را از نظر ظاهر و باطن آماده مي كند. در ظاهر لباس تميز مي پوشد و خود را معطر مي سازد و با ظاهر آراسته به ديدارش مي رود و در باطن نيز خواسته هاي خود را مرور و آماده مي كند و الفاظ و كلمات مناسب براي سخن گفتن انتخاب مي نمايد تا از وقت و فرصت نهايت استفاده را ببرد. نماز كه صحبت با خداي متعال است، از همين خصوصيت برخوردار است. الفاظ و كلمات نماز را خداوند متعال خودش انتخاب كرده و به زبان بنده اش انداخته است و علاوه بر اين چون «ان الله جميل يحب الجمال» يعني خدا زيباست و زيباييها را دوست دارد به بنده اش دستور داده است كه با دل و لباس و بدن پاك با خدا سخن بگويد. فلذا ما، در شريعت مقدس، مستحباتي در نماز داريم كه فضيلت نماز را دو چندان مي كند يعني اموراتي است كه اگر آنها در نماز رعايت شود فضيلت نماز را بالا مي برد. در اينجا بعضي از اموراتي كه به نماز فضيلت و برتري مي دهد اشاره مي كنيم:



[ صفحه 85]