وقتي حضرت مريم عليهاالسلام حضرت عيسي عليه السلام را به دنيا آورد، در حاليكه قنداقه حضرت عيسي عليه السلام در آغوشش بود وارد شهر شد، مردان و زنان شهر دور مريم عليهاالسلام را گرفتند و گفتند: پدر و مادر تو افراد سالمي بودند، و غرضشان كنايه به مريم بود كه چگونه در حالي كه دوشيزه است صاحب فرزند شده است. مريم به فرزندش اشاره كرد كه از او بپرسيد. آنگاه حضرت عيسي عليه السلام براي رفع تهمت از مادر اين گونه سخن گفت: (قال اني عبدالله آتاني الكتاب و جعلني نبيا و جعلني مباركا أين ما كنت و أوصاني بالصلاة و الزكاة ما دمت حيا) [1] .

«من بنده خدا هستم، او كتاب آسماني به من داد و مرا پيامبر قرار داد و مرا هر كجا باشم مبارك نمود و نماز و زكات را به من سفارش كرد تا وقتي كه زنده ام».

در كلام حضرت عيسي عليه السلام مي بينيم كه از ميان تمام برنامه ها، روي توصيه پروردگار به نماز و زكات تكيه مي كند و اين به خاطر اهميت فوق العاده اين دو برنامه است كه يكي رمز ارتباط خلق با خالق و ديگري ارتباط انسانها با جامعه است و از يك نظر مي توان همه برنامه هاي مذهبي را در آن خلاصه كرد چرا كه بخشي از آنها پيوند انسان با خلق و بخشي با خالق است.

از تمام آنچه به طور خلاصه ذكر شد روشن گرديد كه نماز از مختصات دين اسلام نبوده است بلكه در ساير اديان الهي نيز مورد توجه بوده و از آدم تا خاتم همه انبيا نماز داشته اند.



[ صفحه 25]