آن عبد شايسته حق، سالها مردم نينوا را به عبادت حق و دست شستن از شرك و كفر و گناه دعوت كرد، ولي مردم در برابر تعاليم الهي او تكبر ورزيدند و با وي به مخالفت برخاستند، تا جايي كه آن حضرت را از هدايت خود نااميد ساختند، و آن جناب، جهت نابودي قوم نينوا نفرين نمود و سپس آنان را رها كرده و به جايي رفت كه مردم به او دسترسي نداشته باشند.

چون به منطقه بازگشت زندگي مردم را عادي يافت، معلوم شد جامعه ي نينوا به پيشگاه حق برگشته و عذاب را با قدرت و قوت توبه از خود دور كرده اند. پس، با خشم و غضب منطقه را ترك كرد و در دريا نهنگي او را بلعيد و در شكم آن قرار گرفت. خداوند علت نجاتش را از آن زندان مهلك چنين بيان مي فرمايد (فلولا أنه كان من المسبحين للبث في بطنه الي يوم يبعثون) [1] .

يعني «پس اگر او اهل تسبيح نبود، هر آينه تا قيامت در شكم ماهي مانده بود». در مجمع البيان از قول مفسر بزرگ قتاده آمده است كه منظور از تسبيح و ستايش يونس نماز بود. [2] .



[ صفحه 24]