كتاب ارزشمند ارشاد ديلمي روايت مي كند: لباس سليمان عليه السلام لباسي بس عادي بود، در حالي كه سلطنت، حكومت و مالي كه در اختيارش بود براي احدي از گذشتگان و آيندگان مقرر نشد.

او شبهاي خود را به نماز تمام مي كرد، در حالي كه همچون چشمه جوشان بهاري، از ديده اشك مي ريخت. آن حضرت اداره ي امور معاشش از طريق زحمت بازوي خودش بود. [1] .

علماي اهل سنت در تفسير آيات 30 تا 33 سوره ص متمايل به اين معنا شده اند كه سليمان در بازديد از اسبهاي آماده براي جنگ، از نماز عصرش غافل گرديد و به وقت غروب آفتاب متوجه از دست رفتن نماز شد و به اين خاطر به غم و غصه شديدي دچار شد. آن گاه خداوند قادر، آفتاب را براي او برگرداند تا نماز عصرش را در ظرف معين وقتش بجاي آورد!

اميرالمؤمنين عليه السلام و حضرت باقر عليه السلام نظر كعب الاحبار و علماي اهل سنت را مردود دانسته و دامن حيات با عظمت سليمان را در تمام عمر از قضا شدن يك نماز پاك مي دانند.

در روايات شيعه آمده است كه نماز سليمان از اول وقت به تأخير افتاد، و به اين جهت سخت ملول شد. حضرت حق، آفتاب را به وقت عصر برگرداند تا آن مرد بزرگ الهي و آن پيامبر معصوم نمازش را به وقت فضيلتش ادا نمايد. [2] .

آري! براساس معارف اسلامي - البته معارف ملكوتي و با ارزشي كه شيعه نقل



[ صفحه 22]



كرده است - حيات انبياي حق از هر عيب و نقصي حتي قبل از مبعوث شدن مبرا بوده است و پيامبري نبوده كه در عين آن همه زحمت و رنج روزانه، نمازي از نمازهايش قضا شده باشد.