حضرت موسي عليه السلام هنگامي كه مدت قراردادش با «شعيب» در «مدين» پايان يافت، همسر و فرزند و همچنين گوسفندان خود را برداشت و از مدين به سوي مصر رهسپار شد نيمه هاي راه را گم كرد، شب تاريك و ظلماني بود، گوسفندان او در بيابان متفرق شدند، سردي هوا بر او و همسرش اثر گذاشت. مي خواست آتشي بيفروزد تا در آن شب سرد، خود و فرزندانش گرم شوند هرچه تلاش كرد بوسيله آتش زنه، آتش روشن نشد، در اين اثنا همسر باردارش دچار درد وضع



[ صفحه 18]



حمل شد. طوفاني از حوادث سخت او را محاصره كرد در اين هنگام بود كه شعله اي از دور به چشمش خورد.

قرآن مي فرمايد (قال لأهله امكثوا اني آنست نارا لعلي آتيكم منها بخبر أو جذوة من النار لعلكم تصطلون) [1] .

حضرت موسي عليه السلام به خانواده اش گفت: شما اينجا باشيد من آتشي مي بينم، مي روم از آن خبري بياورم. وقتي نزديك آتش رسيد صدايي از آن شنيد كه مي گويد (اني أنا ربك فاخلع نعليك انك بالواد المقدس طوي و أنا اخترتك فاستمع لما يوحي انني أنا الله لا اله الا أنا فاعبدني و أقم الصلاة لذكري) [2] .

«من پروردگار تو هستم، پس كفشت را درآور كه در وادي مقدس طوي هستي. من تو را اختيار كردم پس به آنچه كه وحي مي كنم گوش فراده، همانا من خدايي هستم كه جز من خدايي نيست پس مرا عبادت كن و براي ذكر من نماز بخوان».

در آيه شريفه مي بينيم وقتي حضرت موسي عليه السلام وارد وادي مقدس مي شود دستور مي آيد كه نعلين خود را درآورد كه شايد مراد از درآوردن نعلين اخراج محبت فرزند، عيال و گوسفندان از دل باشد و شايد مراد چيز ديگر باشد اما بعد از اين دستور بلافاصله خداوند متعال پس از ابلاغ رسالت حضرت موسي عليه السلام و بعد از بيان توحيد، او را به اقامه نماز دعوت مي كند. قابل توجه اينكه بعد از نبوت و توحيد، به عبادت و بندگي اشاره مي كند و اقامه نماز را بعنوان ذكر از موسي عليه السلام مي خواهد و نماز را ذكر خود تلقي مي نمايد. چون دنيا پر از عوامل غفلت كننده است و نياز به تذكر و يادآوري دارد. انسان صبحگاهان وقتي از



[ صفحه 19]



خواب برمي خيزد قبل از شروع زندگي و قبل از هر چيز به سراغ نماز مي رود، قلب و جان را با ياد خدا صفا مي دهد، و باز هنگامي كه غرق در كارهاي روزانه شد و چند ساعتي گذشت و چه بسا بين دل انسان و ياد خدا جدايي افتاد، ناگاه ظهر مي شود و صداي مؤذن بلند مي شود و مردم را به نماز دعوت مي كند تا گرد و غبار غفلتي را كه بر قلب نشسته است شستشو دهد، تا غروب مي شود انسان پس از ذكر خدا و اقامه نماز، زندگي روزانه خود را با نماز خاتمه مي دهد تا روز بعد دوباره فعاليت خود را با نماز آغاز كند. از آنچه ذكر شد بدست مي آيد كه شروع و ادامه و ختم تمام فعاليتهاي زندگي با نماز صورت مي گيرد. آغاز تلاش روزمره با نماز صورت مي گيرد و در وسط نيز همراه نماز ادامه مي يابد و در آخر نيز با نماز خاتمه مي يابد.