از سخنان مشركين و كفار كه به حضرت شعيب عليه السلام مي گفتند و خداوند متعال آنها را نقل كرده است استفاده مي شود نماز در آيين حضرت شعيب عليه السلام نيز اهميت بيشتر داشته و ايشان بسيار نماز مي خوانده است. نماز در نزد شعيب آنقدر اهميت داشته كه حتي مشركين نيز به آن پي برده بودند و هنگامي كه با شعيب روبرو مي شدند مي گفتند (قالوا يا شعيب أصلاتك تأمرك أن نترك ما يعبد آباؤنا أو أن نفعل في أموالنا ما نشؤا انك لأنت الحليم الرشيد) [1] «مي گفتند اي شعيب آيا اين نماز تو، به تو دستور مي دهد كه ما آنچه پدرانمان مي پرستيدند ترك كنيم؟ البته تو بردبار و آگاه و رشيد هستي».

از آيه فوق استفاده مي شود كه حضرت شعيب عليه السلام آنقدر به نماز توجه داشته اند كه حتي مشركين آن را از يكي از برجستگيهاي شعيب عليه السلام شمرده اند و اقامه نماز توسط شعيب عليه السلام در حدي بوده است كه در بين مشركين اشتهار داشته است.