علي ابراهيمي

عمليات پيروزمند خيبر در جزيره ي مجنون در جريان بود. قرار بود پس از شكستن خط، يگان ما كه در سه راه فتح مستقر بود به سمت بصره پيشروي كند.

دشمن بعثي با آگاهي نسبي از اين اخبار، دست به مقاومت شديد زد و علاوه بر جنگ رواني شديد و بمباران ها و حملات شديد شيميايي، با هر آن چه داشت شبانه روز آتش بر سر رزمندگان ريخت.

در اين ميان دو برادر به نام هاي حسين و ابوالفضل قرباني با حالات معنوي خود كُل گردان را متأثر كرده و چون خورشيدي فروزان نورافشاني مي كردند. اين دو برادر شهيد فارغ از حوادث و هر آن چه اتفاق مي افتاد، در هر مكاني كه يگان مستقر مي شد قبري حفر مي كردند و به خصوص در شب، هر وقت كه برادران ديگر بيدار مي شدند، آن دو را در حال مناجات و نماز مي ديدند. چه قدر زيبا بود نمازها و توجه به معبودشان.

در لحظه لحظه ي عمر شريفشان نورانيتي روزافزون در وجودشان



[ صفحه 174]



متجلي مي شد، تا سرانجام جزء بندگان خاص خداوند شدند و به مقام شايسته ي خود، (شهادت در راه خدا) رسيدند.



[ صفحه 175]