سيد جهانگير موسوي

قبل از عمليات خيبر بود كه من در گردان زرهي در جبهه حضور داشتم. واحد تبليغات ما دو تا چادر تهيه كرده بود و آن را با نام مسجد امام حسين (ع) مي شناختيم.

قرار شد اول حفاظت دو چادر را تأمين كنيم و بعد در آن جا نماز جماعت برپا كنيم. تقريباً به اندازه ي قد يك انسان دور تا دور چادرها را كيسه چيديم تا از تركش در امان باشد.

يك روز در حال خواندن نماز ظهر بوديم كه هواپيماي دشمن وارد منطقه ي ما شد و صداي پدافندهاي خودي فضا را پر كرد؛ ولي ما نماز را ادامه داديم. بعد از چند لحظه بمباران خوشه اي آغاز شد و تعدادي از آن ها هم در نزديك چادر ما فرود آمد؛ ولي هيچ كس نماز را ترك نكرد.

بعد از نماز كه چادر را بررسي كرديم، ديديم حتي چند جاي چادر هم سوراخ شده، ولي نمازگزاران آسيبي نديده اند.



[ صفحه 147]