حسين عرب

ما گاهي اوقات جهت تهيه مقدمات عمليات مي رفتيم اروندكنار. يك كشتي بود كه در اروندكنار غرق شده بود و سر آن از آب بيرون زده بود. ما با همان آب اروند وضو مي گرفتيم و بر روي قسمت بيرون مانده ي آن كشتي نماز مي خوانديم. مشكل عمده ي ما عدم همسطح بودن اين قسمت كشتي بود. چون نبايد جاي سجده با جاي پا بيش از چهار انگشت فاصله مي داشت. يك پا را دراز مي كرديم و يك پا را از زانو بر روي سطح قرار مي داديم و جاي پا و زانو يكي مي شد. البته فقط جاي يك پاي ما همسطح مي شد.

شايد اگر كسي از دور ما را مي ديد خنده اش مي گرفت كه اين چه حالتي است؟



[ صفحه 141]