حسين ابوترابي

معنويت نماز و ادعيه موتور حركت رزمندگان بود. آن فضاي معنوي جبهه و شب زنده داري ها باعث شده بود كه رزمندگان مثل شير بر دشمن حمله كنند.

در سال 1363 به اتفاق گروهي به منطقه ي بانه كه يكي از شهرهاي درگير بود، رفتيم. تازه رسيده بوديم كه خبر دادند در يكي از تپه هاي اطراف تعدادي شهيد داده ايم و عده اي هم اسير شده اند كه بايد به آن جا اعزام شويم.

به محض استقرار، جهت تقويت روحيه ي نيروها اقدام به تجمع نيروها در سنگر جمعي نموديم و در آن حال و هوا به امامت يكي از برادران طلبه نماز جماعت برقرار شد. بعد از نماز هم با يك سخنراني كوتاه، آن چنان قوت قلبي حاصل شد كه همه ي آن هايي كه كمي روحيه ي خود را از دست داده بودند باز به فكر جهاد بودند.

اين نماز مثل آبي بود روي آتش و واقعاً نمي توان اثر آن را بر روي كاغذ آورد و گفت كه آن نماز چه كرد. اين جا بود كه معني دقيق «الا بذكر الله تطمئن القلوب» را دريافتيم.



[ صفحه 123]