جهاندار مالاميري

آن چه من مي خواهم بگويم شايد خاطره نباشد و در واقع وصف حال و شور و علاقه ي رزمندگان جهت آماده شدن براي نمازهاي جماعت در صحنه هاي نبرد است.

از پادگان دوكوهه در خاطر دارم كه نسبتِ بين دستشويي ها و تعداد رزمندگان واقعاً نامتناسب بود. در هر يك از اوقات نماز ديده مي شد كه دلاوران عرصه هاي نبرد با چه حالي، دقايقي و و حتي ساعتي قبل از اذان خود را براي نماز آماده مي كردند.

همان طور كه ذكر شد تعداد دستشويي ها كم بود و مي بايستي در صف هاي طولاني انتظار مي كشيدي، تا بتواني وضو بگيري و آماده ي نماز شوي.

اگر نبود عشق به نماز و اگر رزمنده ها به اهميت و ثواب نماز جماعت پي نبرده بودند، هيچ گاه اين صف هاي طويل تشكيل نمي شد. همين انتظار زياد، خود مي توانست مانعي باشد جهت عدم حضور در نماز اول وقت. اما از آن جايي كه حلاوت نماز و سخن گفتن با خالق در



[ صفحه 60]



جان تك تك رزمنده ها جاي گرفته بود، هر روز شاهد نمازهاي بسيار با شكوه و چهره هاي نوراني و لطف و صفاي بسيجيان و علاقه ي آن ها به راز و نياز و در عين حال شكوه و هيبت اين عاشقان بوديم.



[ صفحه 61]