عليرضا داج

در زمان اسارت، بعثي ها از خواندن نماز و قرآن و حتي صلوات فرستادن ما وحشت داشتند و مانع از اين كارها مي شدند.

در آسايشگاه هاي 50 نفري ما، خواندن نماز جماعت ممنوع بود. آن ها طوري براي ما برنامه ريزي كرده بودند كه در هر گوشه فقط يك نفر بايد نماز مي خواند. يعني چهار گوشه فقط چهار نفر. با اين برنامه مثلاً نماز مغرب و عشاي ما تا ساعت 12 شب طول مي كشيد.

يك شب يكي از اسرا كه از ناحيه چشم جانباز و مجروح بود در گوشه اي مشغول نماز شد و نفر قبل از او را كه در آن جا بود نديد. سرباز آسايشگاه اين را ديد و ارشد آسايشگاه را صدا زد و او را به باد ناسزا گرفت كه چرا در كنار هم نماز مي خوانيد و اين در حالي بود كه همان دو نفر هم با فاصله ي نسبتاً زيادي از هم مشغول نماز بودند. فردا آن برادر را با كابل و وسايل ديگر كتك زدند.

در مورد تلاوت قرآن اگر از ساعت 9 شب به بعد كسي را مي ديدند تنبيه سفت و سختي مي شد و در مورد روزه گرفتن هم ما اجازه ي



[ صفحه 35]



برخاستن قبل از اذان صبح را نداشتيم، ولي اگر كسي مي توانست مقدار كمي نان از روز نگه دارد شب در زير پتو مخفيانه آن را مي خورد تا بتواند روزه بگيرد.



[ صفحه 36]