عباس عرب

يك روحاني در گروهان ما بود. او هميشه تأكيد داشت در يك نقطه ي خاص عبادت كند و به همين دليل گوشه اي را انتخاب كرده بود و در آن جا نماز مي خواند و قرآن تلاوت مي كرد.

يكي از دوستان مي گفت يك شب به او گفتم كه چرا شما هميشه همين جا نماز مي خوانيد و در همين مكان مي مانيد. ناگهان ديدم او قرآن را با احترام بست و با تبسمي مليح پاسخ مرا داد. من چند قدمي از او دور شدم و بعد از چند لحظه خمپاره اي دقيقاً در آن محل خورد و او در محل نيايش و تلاوت قرآن خود به شهادت رسيد.

شايد او مي دانسته كه اين مكان محل عروج اوست كه آن قدر مقيد به عبادت در همان محل بود. روحش شاد.



[ صفحه 24]