عبدالله رضايي فرد

عبدالله رضايي فرد

ايام عمليات قدس 3 بود كه در اورژانس فاطمه زهرا (س) برادري را آوردند كه هر دو دست او قطع شده بود. وقتي او را براي اتاق عمل آماده مي كردند، ايشان را بر روي برانكارد گذاشتند تا به اتاق عمل ببرند. مسؤول تعاون آمد تا از اين رزمنده سؤالاتي بپرسد. ولي چشمانش را بسته بود و جواب نمي داد و راحت خوابيده بود. همگي فكر كرديم شايد شهيد شده باشد. به دنبال آن بوديم كه مقدمات كار را جهت تِست ضربان قلب و احتمالاً انتقال وي به سردخانه آماده كنيم. ناگهان ديديم كه چشمانش را باز كرد و با يك متانت خاص گفت: «برادر! ببخشيد كه جواب شما را ندادم، چون فكر مي كردم اگر به اتاق عمل بروم شايد وقت زيادي طول بكشد و نمازم قضا مي شود. آن موقع كه شما سؤال كرديد مشغول خواندن نماز بودم.»



[ صفحه 18]