در نامه اي مي نويسد كه بعد از سعي در مراقبت طالب قرب بيداري و قيام سحر را اقلا يك يا دو ساعت به صبح تا طلوع آفتاب فراموش نكند و نماز شب را با آداب و حضور قلب به جا آورد، و به ذكر و فكر و مناجات سرگرم شود، و قدر معيني از شب را مشغول ذكر با حضور شود، و در تمام حالاتش خالي از حزن و اندوه نشود الي آخره. [1] .