آقا سيد اسدالله كه از بزرگان و دانشمندان عصر خود بود انگشتر عقيق براي مرحوم سيد ميرزا محمد تنكابني صاحب كتاب قصص العلماء فرستاد، نامه اي نوشت كه اين انگشتر به دست كرده و هرگاه دست به دعا برمي داري مرا ياد كن زيرا كه عادت گذشتگان اين بود كه هر شب از سر شب تا صبح در مكانهاي خلوت به دعا و مناجات و شب زنده داري مشغول بودند و كسي مانند آنان در گريه و زاري از خوف خدا نبود. [1] .

توجه فرمائيد چطور بزرگان ما يك ديگر را سفارش به شب زنده داري و نيايش مي كردند، واقعا مصداق آيه (و تواصوا بالحق) در اين سفارشها ظاهر مي شود.