ابن ابي الحديد در شرح نهج البلاغه نوشته:

و أما عبادته فكان أعبد الناس و أكثرهم صلاة و صوما و منه تعلم الناس صلاة الليل و ملازمة الأوراد و قيام النافلة و ما طنك برجل يبلغ من محافظته علي ورده أن يبسط له نطع بين الصفين ليلة الهرير فيصلي عليه ورده و السهام تقع بين يديه و تمر علي صماخيه يمينا و شمالا فلا يرتاع لذالك و لا يقوم حتي يفرغ من وظيفته، و ما ظنك برجل كانت جبهته كثفنة البعير لطول سجوده و أنت إذا تأملت دعواته و مناجاته و وقفت علي ما فيها من تعظيم الله سبحانه و إجلاله و ما يتضمنه من الخضوع لهيبته و الخشوع لعزته و الاستخذاء له عرفت ما ينطوي عليه من الإخلاص و فهمت من أي قلب خرجت و علي أي لسان جرت.

اما از نظر عبادت عابدترين مردم، نماز و روزه اش از همه بيشتر، مردم از او نماز شب و ملازمت وردها و به پا داشتن نافله ها را مي آموختند، چه گمان مي كنيد نسبت به مردي كه محافظتش بر ورد و ذكر به جائي رسيد كه سفره ي چرمي مرگ برايش گسترانده شد در ميان دو صف در ليلة الهرير (شبي كه دشمن از خوف صداي گريه مي كردند) او سرگرم ورد و ذكر و نماز بود ولي تيرها از طرف راست و چپ از كنار دو گوشش گذر مي كرد او باكي نداشت از جايش تكان نمي خورد تا انجام وظيفه اش تمام مي شد، چه گمان مي كني درباره ي مردي كه پيشانيش مانند زانوي شتر پينه بسته بود به واسطه ي سجده هاي طولاني، تو اگر دقت كني در دعاها و مناجاتهاي او، و آگاه شوي از اسراري كه در آنهاست از بزرگ شمردن خداي سبحان و جلالت او، و از خضوعش در برابر هيبت خدا



[ صفحه 190]



و فروتني و خضوعش در برابر عزت خدا و از سرعتش به سوي خدا آنگاه مي شناسي از آن چه كه پيچيده از اخلاص است و مي فهمي كه آن اذكار و اوراد از چه دلي خارج شده و بر چه زباني جاري گشته. [1] .