از سهيل يمني يعني اويس قرني نقل شده كه مي گفت: امشب شب ركوع است تمام شب را با يك ركوع به صبح مي رساند، و شب ديگر را مي گفت: امشب شب سجود است بايد تمام شب به يك سجده سپري شود، پرسيدند اي اويس چطور طاقت داري كه اين طور اطاعت خدا را كني سبب چيست كه شبهاي بدين درازي را با اين حال مي گذراني؟ گفت: شب دراز كجاست؟ كاش از اول عمر تا به آخر يك شب بود تا به يك سجده به آخر رساندمي و در آن سجده ناله هاي زار زار



[ صفحه 177]



و گريه ي بي شمار كردمي، جاي تعجب نيست؛ زيرا اگر كسي لذت عبادت را مانند لذت هر چيز ديگر بچشد دگر آن را رها نمي كند.



به نيمه شب كه همه مست خواب باشند

من و خيال تو و ناله هاي درد آلود [1] .