روايت شده كه اميرالمؤمنين عليه السلام شبي مهتابي از مسجد بيرون شد و قصد بيابان كرد، گروهي به دنبال حضرت راه افتادند. حضرت توقفي كرد و ايستاد، بعد فرمود: شما چكاره هستيد؟ گفتند: اي اميرالمؤمنين ما از شيعيان شما هستيم، نگاهي به چهره ي آنان كرد و فرمود: من در چهره ي شما نشاني شيعه نمي بينم، عرض كردند: نشاني شيعه چيست اي اميرمؤمنان؟ فرمود: چهره هايشان زرد از شب زنده داري و بيدار خوابي، ديدگانشان اشك آلود از گريه، از قيام به شب زنده داري پشتشان خم، از كثرت روزه شكمهايشان به پشت چسبيده، لبهايشان خشك از بسياري دعا، گرد خاشعين بر آنان نشسته. [1] .