همان گونه كه اشاره شد، امام خميني رحمه الله از جواني خود را به شب زنده داري و سحرخيزي عادت داده بودند. در مورد آن حضرت مي گويند:

نماز شب حضرت امام از عنفوان جواني تا پايان، حتي براي يك



[ صفحه 83]



شب هم ترك نشد. [1] .

اين مداومت در جواني جزو مشخصه هاي آن بزرگوار گشته بود. نقل مي كنند:

تهجد و عبادت ايشان در بين همه ي اهل علم، چه فضلاي حوزه و چه طلبه هاي تازه وارد، معروف بود؛ يعني همه مي گفتند: حاج آقا روح الله خميني اهل تهجدند. [2] .

اين عادت عرفاني و عاشقانه در آن حضرت به نحو احسن تجلي كرده بود؛ چنان كه ديگران تعجب مي كردند. از اطرافيانشان نقل شده است:

در جايي با امام بوديم. در آن زمان، آقاي خميني خيلي جوان بود. من تعجب مي كردم كه اين جوان، قبل از اذان صبح، سر ساعت براي اقامه ي نماز شب از جا بر مي خاستند. با اين كه خود من مقيد به نماز شب بودم، ولي برخاستن ايشان براي نماز شب، باعث بيداري من مي شد. [3] .