عن علي بن ابراهيم - في تفسيره - باسناده عن ابي عبدالله عليه السلام قال: ما من عمل حسن يعمله العبد الا و له ثواب في القرآن، الا صلاة الليل؛ فان الله لم يبين ثوابها لعظيم خطره عنده. فقال: (تتجافي جنوبهم عن المضاجع يدعون ربهم خوفا و طمعا و مما رزقناهم ينفقون - فلا تعلم نفس ما اخفي لهم من قرة اعين جزاء بما كانوا يعملون [1] )؛ [2] .

حضرت صادق عليه السلام فرمود: هيچ عمل نيكي را بنده به جا نمي آورد، مگر اين كه براي آن در قرآن، ثوابي ذكر شده است، به جز نماز شب؛ پس خداوند ثواب آن را به دليل عظمت شأن آن نزد او بيان نكرده است؛



[ صفحه 79]



پس فرمود: دور مي كنند پهلوهاي خود را از خواب گاه ها، مي خوانند پروردگار خود را ترسان و طمع كار، و از آنچه روزي كرديم به آن ها انفاق مي كنند. پس نمي داند كسي آنچه را پنهان شده است برايشان از روشني ديده و سرور آن، به پاس آنچه را عمل كردند.

امام خميني رحمه الله در ذيل اين حديث نكات جالبي بيان مي دارند:

آيا اين قرةالعيني كه خداي تعالي ذخيره فرموده و مخفي نموده كه هيچ كس بر آن آگاه نيست، چيست و چه خواهد بود؟ اگر از جنس انهار جاريه و قصور عاليه و نعمت هاي گوناگون بهشتي بود، بيان مي فرمود؛ چنانچه براي ساير اعمال بيان فرموده و ملائكة الله بر آن مطلع شدند. معلوم مي شود غير اين سنخ است و عظمت آن بيش تر از آن است كه گوشزد كسي توان كرد، خصوصا براي ساكنين اين عالم دنيا. نعمت هاي آن عالم را مقايسه مكن به نعمت هاي اين جا؛ گمان مكن بهشت و جنات آن مثل باغستان هاي دنيا، منتها قدري وسيع تر و عالي تر است؛ آنجا دار كرامت حق و مهمان خانه ي الهي است. تمام اين دنيا مقابل يك تار موي حورالعين بهشتي نيست، بلكه مقابل يك تار از حله هاي بهشتي، كه براي اهل آن فراهم شده، نيست. با اين تفصيل، حق تعالي جزاي نمازگزار در شب را اين ها قرار نداده و در مقابل تعظيم آن، بدان بيان ذكر فرموده. ولي هيهات كه ايمان ما سست و اهل يقين نيستيم، و الا ممكن نبود اين طور به غفلت بگذرانيم و تا صبح با خواب گران هم آغوش شويم! [3] .



[ صفحه 80]