روايات وارده از معصومين در باب حضور قلب كم نيستند، ولي شايد براي تنبه و بيداري دل، بسنده كردن به همان رواياتي كه حضرت امام رحمه الله در كتاب خويش آورده اند، كافي باشد. نمونه اي از اين روايات شريف در ذيل، ذكر مي گردد:

از حضرت رسول ختمي صلي الله عليه و اله روايت است كه:

عبادت كن خداي تعالي را؛ چنانچه گويا او را مي بيني، و اگر تو او را نمي بيني، او تو را مي بيند. [1] .



[ صفحه 65]



و نيز از حضرت رسول صلي الله عليه و اله منقول است كه:

دو نفر از امت من به نماز مي ايستند، در صورتي كه ركوع و سجودشان يكي است و حال آن كه ميان نماز آن ها مثل مابين زمين و آسمان [فاصله] است. [2] .

و نيز فرمودند:

كسي كه دو ركعت نماز بجا آورد و در آن به چيزي از دنيا متوجه نشود، خداي تعالي گناهان او را مي آمرزد. [3] .

همچنين فرمودند:

بعضي از نمازها قبول مي شود نصفش يا ثلثش يا ربعش يا خمسش تا عشرش؛ و بعضي از نمازها چون جامه ي كهنه پيچيده مي شود و به روي صاحبش زده مي شود. و از نماز تو مال تو نيست، مگر آن كه به قلبت اقبال به آن كني. [4] .

و حضرت باقر عليه السلام فرمودند:

رسول خدا فرمود: «وقتي بنده ي مؤمن [با حضور قلب] به نماز بايستد، خداي تعالي نظر به سوي او كند - يا فرمودند خداي تعالي اقبال به او كند - حتي منصرف شود، و رحمت از بالاي سرش سايه بر او افكند و ملائكه فرو گيرند اطراف و جوانب او را تا افق آسمان، و خداي تعالي ملكي را موكل او كند كه بايستد بالاي



[ صفحه 66]



سر او و بگويد: اي نمازگزار، اگر بداني كي نظر مي كند به سوي تو و با كي مناجات مي كني، توجه به جايي نمي كني و از موضعت جدا نمي شوي هرگز.» [5] .