بايد گفت بيش از آن كه رعايت آداب ظاهري نماز لازم باشد، رعايت آداب قلبي نماز بر نمازگزار واجب است؛ چرا كه در نماز روي سخن با خدا است و آن كه بايد سخن بگويد و از خود مايه بگذارد نيز قلب است. اگر قلب در خاموشي گناه فرو برود و غفلت آن را فرا گيرد، مسلما نمازگزار از حظ باطني نماز بي نصيب مانده و فقط به ظاهر اكتفا كرده است. پس بايد سعي شود قلب را از خواب سنگين غفلت بيدار كرده، به عبادت خدا متوجه نمود.

امام خميني رحمه الله در هر دو كتاب آداب الصلاة و سرالصلاة مقدار قابل توجهي از آداب قلبي نماز را متذكر شده اند كه براي بهره بردن از آن، در اين جا بخشي از آن ها ذكر مي گردد: