مسأله ي 9 - همانگونه كه از روايات ياد شده بدست آمد، فصل بين دو خطبه بايد به نشستن كوتاهي انجام شود، نه به امور ديگري مثل راه رفتن و يا نوشيدن و خوردن چيزي



[ صفحه 113]



و مانند اينها، زيرا در تمام اين روايات عبارت جلوس و قعود بكار برده شده بود كه به معناي نشستن است، و ظاهر اين است كه معناي نشستن، موضوعيت دارد، پس دليلي وجود ندارد كه چيز ديگري براي فصل بين دو خطبه كافي و مجزي باشد. بعضي اينطور تخيل كرده اند كه چون عبارت «قدر ما يكون فصل ما بين الخطبتين» در روايت معاوية بن وهب، بيان «جلسة» است پس ملاك، فصل بين دو خطبه است و قهرا هر فصلي كافي خواهد بود [1] به گمان ما اين توهم بسيار بي جا و ناصواب است، زيرا بر فرض اينكه آن عبارت بيان جلوس لازم باشد معنايش اين نخواهد بود كه هر فصلي كافي است بلكه معنايش آن است كه بايد جلوس، اين مقدار باشد، يعني با اين عبارت، جلوس بين دو خطبه، محدود به اندازه اي شده است كه فصل بين دو خطبه صدق كند. كما لا يخفي جدا.