اندرومتبوس دانشمند روانشناس و نويسنده ي غرب در زمينه شكرگزاري كه يكي از علل و فلسفه ي مهم نماز و نيايش است، مي نويسد:

«يادم مي آيد كه در كودكي به من مي گفتند هميشه بايد به خاطر تمام چيزهايي كه در زندگي دارم شكرگزار باشم. مادرم مي گفت: هميشه قبل از غذا دعا بخوانيد و به خاطر داشتن خانه و خانواده، رختخواب گرم، غذاي كافي، تندرستي و تمام مواهب ديگر سپاسگزار خداوند باشيد. حتي يادم مي آيد كه گاهي با يك كاغذ و قلم به اتاقم فرستاده



[ صفحه 63]



مي شدم تا طوماري از نعمتهايي را كه بايد به خاطر آنها شكرگزار باشم تهيه كنم. البته اين طومارها هرگز نوشته نمي شد و من در عالم كودكي خود مطلقا ارزشي براي اين تمرينها قائل نبودم. اما چند سال بعد توانستم اين نگرش را از ديدگاهي كاملا متفاوت در خود جاي دهم. هرچه بيشتر به چگونگي كار ذهن آگاه شدم و هرچه بيشتر به اين نتيجه رسيدم كه آنچه ما در زندگي داريم همان چيزي است كه به آن مي انديشيم و همان چيزي نصيبمان مي شود كه ناخودآگاه انتظار آن را داريم بيشتر به من ثابت شد كه براي لذت بردن مداوم از اين طالع خوب بايد احساس خوشبختي كنم و قدر آن را بدانم (و شكرش را به جاي آورم).

ما نه فقط از ديدگاه روحاني بلكه از نقطه نظر علمي نيز بايد شكرگزار نعمتهاي خدا باشيم و اين يك الزام است. بزرگترين معلمان روحانيت، «محمد (صلي الله عليه وآله وسلم)»، مسيح (ع) و بودا به ما آموخته اند كه بايد شكر نعمتهاي خدا را به جاي بياوريم. منطق عملي اين گفتار آن است كه ذهن انسان همانند يك آهن ربا بيشترين و شايعترين افكار او را به طرف خود مي كشد.»