دكتر فرانك لاياخ دانشمند شهير اروپائي از قول دانشمند ديگري نقل مي كند.

«اي خداوند! يك ساعت كوتاهي كه در حضور تو صرف مي شود، چه تغيير عظيمي به وجود مي آورد، چه بارهاي سنگين بر اثر آن از سينه ها برداشته مي شود و چه زمينهاي خشكي در اثر رگبارهاي دعا شاداب مي گردد. وقتي ما زانو مي زنيم، همه چيز ما را تهديد مي كند، ولي وقتي بلند مي شويم، دور و نزديك با زمينه روشن و واضح در برابر ما نمودار مي شود، هنگام زانو زدن چقدر ضعيفم و هنگام برخاستن چقدر پر از نيرو. پس چرا ما چنين سستي به خود يا ديگران روا مي داريم كه پيوسته نيرومند نباشيم؟ گاه گاهي دچار غم شده و ناتوان ترسو و مضطر و رنجديده شويم!

در صورتي كه دعا و نيايش با ماست و شادي و نيرو و شهامت نزد خداست... هيچ كس جز خدا نمي داند كه چه بسيار دعاها كه سير تاريخ را تغيير داده است... اثر دعا هم مثل اثر نبوغ تازه و عجيب و محيرالعقول است، ولي در عين حال سالم و بدون خطر است. [1] .