پروفسور والتركوفمان استاد دانشگاه پرينستون انگلستان مي گويد:

«هنگام ستايش و نيايش (نماز) در آدمي چنين صميميت و اخلاقي ايجاد مي شود كه در تمام صحبتهاي معمولي ممكن نيست. سكوت تنهايي را مي شكند، فضاي گسترده اي در پيش روي نيايش كننده باز مي شود، احساسات و عطوفتي كه در نتيجه آن در گفتگوهاي معمولي با مردم دچار شرمساري ها و رودربايستي ها مي شود، در اين جا به شكل سپاسگزاري هاي صميمانه، گله گذاريهاي خودماني و خواهشهاي دوستانه درمي آيد.

آنچه در عقده دل، به شكل غنچه هاي ناشكفته و پژمرده بوده، اكنون همچون گلي خندان شكفته و باز مي شود، روح آدمي پر و بال گرفته، به



[ صفحه 49]



آسمانها پرواز كرده و اوج مي گيرد. [1] .