دكتر ژوزف مورفي، دانشمند علم روان شناسي مي نويسد:

«دعا كردن و انديشيدن، بر طبق اصول كائنات و حقايق ابدي است و اين را مي توان به مهندسي تشبيه كرد كه براساس اصول و قواعد رياضي به تفكر مي پردازد و يا شيمي داني كه بر طبق قواعد تركيبات



[ صفحه 45]



شيميايي و فعل و انفعالات عناصررا ناظر و شاهد است و آن را به كار مي بندد.

... اگر افكارت خدايي (سازنده و مثبت) باشد، قدرت پروردگار درآن وجود خواهد داشت.

دعا كردن كه همان به زبان آوردن خواستها و آرزوهاست الزاما مثبت انديشيدن است. بهترين روش آن است كه نيروي آسماني موجود در خويش را چنان به خدمت گيريم كه انديشه ي خود را واقعي بپنداريم. يعني عمل انديشه مثبت با نيروي آسماني هماهنگي لازم را پيدا كند و برحسب طرز تفكر خويش، پاسخ مناسب را دريافت داريم. در آن هنگام دعا به صورت حالت روحي زنده و مثبت درمي آيد كه به اعتقاد راسخ مي رسد. هنگامي كه براي تحقق آرزويي سر به سوي آسمان برمي داريد اين نكته را از ياد نبريد كه نبايد در نيروي آسمان تغييري بوجود آوريد. دعاي مفيد و مثمر آن است كه توسط آن بتوان به حقايق جاوداني دست يافت و به اين ترتيب به صورت كانون و مركزي براي ابراز عشق و حقيقت و حس و كمال و شور و شعف و خير و بركت درآمد. به عبارت ديگر، دعا را مي توان نظاره حقايق آسمان از اوج دانست. گرايش به نيروي آسماني، درمان و سعادت شخص را به همراه خواهد آورد. [1] و همو در جاي ديگر مي آورد:



[ صفحه 46]



عشق خداوند قلبمان را از خود سرشار مي سازد. [2] .