اقبال لاهوري شاعر، فيلسوف و متفكر اسلامي درباره ي نيايش مي گويد:

نيايش خواه فردي باشد خواه اجتماعي، تجلي اشتياق دروني است براي دريافت جوابي در سكوت هراسناك جهان؛ فرآيند منحصر به فرد اكتشافي است كه به وسيله آن من جوينده در همان لحظه كه نفي خودي خويش را مي كند، به اثبات وجود خويش مي رسد، و به اين ترتيب ارزش حقانيت وجود خويش را به عنوان عامل بالنده اي در حيات جهان اكتشاف مي كند. [1] .

او همچنين راه رسيدن به كمال را در انجام فرائض الهي و تكاليف شرعي مي داند و مي گويد:



تو هم از بار فرائض رو متاب

برخوري از عنده حسن المآب [2]



رشته اي با (لم يكن) بايد قوي

تا تو در اقوام، بي همتا شوي



آن كه ذاتش واحد است و لاشريك

بنده اش هم در نسازد، با شريك



ساز او در بزم ها، خاطرنواز

سوز او در رزمها، آهن گداز





[ صفحه 40]