نورمن وينسنت گريسي مي گويد:

«دعا و نماز بزرگترين نيرويي است كه براي مبارزه با دشواريهاي زندگي روزانه به دست آوردن آرامش روحي، شناخته شده است.

گفتگو با خدا بايد عادت هميشگي آدمي شود، نه اين كه چون درماندگي به نهايت رسيد رو به خدا كنيم. بايد به خاطر داشته باشيم كه هنگام دعا كردن با خدا صحبت مي كنيم و حقيقت و اطاعت سراپاي وجودمان را فراگيرد.

نخستين قاعده ي دعا و نيايش آن است كه ضمير ما را آرام مي كند و قلب دردناك ما را شفا مي بخشد و در كاري كه در پيش داريم بصيرت و روشني فراهم مي آورد.



[ صفحه 39]



بسياري از دعا همچون وسيله ي قابل اعتمادي براي درست كردن كارهاي خود استفاده مي كنند. [1] .