در قرن حاضر، دانشمندان و متفكران بطور گسترده و بيشتر درباره نماز و نيايش بحث مي كنند و سخن از نيايش، ارتباط معنوي با خدا و دعا و... بر زبان مي آورند. آنان خود اذعان مي كنند كه نيايش مي كنند، نماز مي خوانند و در مشكلات زندگي چنگ به ريسمان محكم دعا مي زنند. روانشناسان، امروز به اين نتيجه رسيده اند كه توجه به خدا و نماز و دعا، موجب رفع بسياري از گرفتاريها و درمان امراض مي گردد. بسياري از مرضها در محيطهايي كه دعا و نيايش در آن جا وجود دارد، رخنه نمي كند. آنها از درمان بيماراني كه مأيوس و نوميدند و قدرت تطبيق و سازگاري اجتماعي را از دست داده اند، درمانده مي شوند، از اين رو، به اين بيماران توصيه مي كنند كه به معابد رفته و دعا و نيايش كنند، زيرا روح بي قرار و متلاطم سرانجام بايد به چيزي دل بندد و به اصل و مبدأ تعلق گيرد و زندگي بر او سخت و در كامش تلخ و غير قابل تحمل خواهد بود.

دكتر الكسيس كارل براي درمان جنبه هاي مخرب تمدن جديد راهي نمي يابد و مي گويد: «اين تمدن جديد و صنايع و اختراعات روزافزون، با طبيعت زندگي ما، سازشي ندارد و به همين جهت است كه هر روز و هر سال بر تعداد بيماريها و مخاطرات زندگي افزوده مي شود و ما كه خود را، به وجود آورنده ي تمدن جديد مي شماريم نمي توانيم راهي



[ صفحه 10]



براي اصلاح يا بهبود آن پيدا كنيم». [1] .

ولي در مطالعات و نوشته هاي بعدي براي معالجه يأسهاي ناشي از تمدن جديد، مي گويد: «نيايش، به آدمي نيروي تحمل غمها و مصائب را مي بخشد و هنگامي كه كلمات منطقي براي اميدواري، نمي توان يافت، انسان را اميدوار مي كند و قدرت ايستادگي در برابر حوادث بزرگ به او مي دهد. [2] .

در اين كتاب سعي شده است با استفاده از نظرات دانشمندان علوم مختلف، پرده ها كنار زده شود تا دنياي زيبا و دل انگيز عبادت و تأثيرات آن، از ديدگاهي نو آشكار شود.



خوشتر آن باشد كه سر دلبران

گفته آيد در حديث ديگران



به همين جهت به جمع آوري آراي دانشمندان علوم جديد، پرداختيم تا مشخص شود كه اهميت اين امر عظيم مورد تأييد علوم مطرح روز هم هست.

و همه اينها به اين دليل است كه با نماز بيشتر و بيشتر آشنا شده و با استعانت از نماز، به خداوند نزديكتر شويم.



خواهم اي دل محو ديدارت كنم

جلوه گاه روي دلدارت كنم



واله ي آن ماه رخسارت كنم

بسته ي آن زلف طرارت كنم



در بلاي عشق دلدارت كنم

پايبند طره ي يارت كنم





[ صفحه 11]



دكتر الكسيس كارل، جراح و دانشمند و فيزيولوژيست فرانسوي و برنده جايزه نوبل، مي گويد:

«نيايش، پرواز روح به سوي خداوند است. نيايش عروج روان انساني به آستانه ي خداوندي مي باشد. نيايش تجلي عشق و تجلي نياز روح آدمي است. نيايش همچون امانتي همراه كسي است كه غالبا خداوند را نيايش مي كند، بارقه ي نور دعا و پرستش خداوند از سيما و نگاه نيايشگر، همواره ساطع است و آن را به هر جا كه برود با خود مي برد.

دعا و نماز قويترين نيرويي است كه انسانها مي توانند ايجاد كنند، نيرويي است كه چون قوه ي جاذبه زمين وجود حقيقي دارد.

در حرفه ي پزشكي، خود من مرداني را ديده ام كه پس از اين كه تمام معالجات در ايشان مؤثر نيفتاد و مأيوس از دارو شدند، با نيروي دعا و عبادت و نماز از بيماري و ماليخوليا رهايي يافته اند. دعا و نماز چون راديوم يك منبع نيروي مشعشعي است كه خود به خود توليد مي شود.

از راه دعا، بشر مي كوشد نيروي محدود خود را با متوسل شدن به منبع نامحدودي چون خدا افزايش دهد. وقتي كه دعا مي خوانيم خود را به قوه ي محركه ي پايان ناپذيري كه تمام كائنات را به هم پيوسته است، متصل و مربوط مي كنيم كه قسمتي از آن نيرو به حوائج ما اختصاص داده مي شود. به صرف همين استدعا، نواقص ما تكميل مي شود و با قدرتي بيشتر و حالتي بهتر از جاي بر مي خيزيم.



[ صفحه 12]