ماكس مولر، خاورشناسي آلماني و استاد دانشگاه آكسفورد مي گويد: اسلاف و گذشتگان ما از آن زمان به درگاه خداوند سرفرود آورده بودند كه حتي براي خدا نامي هم نتوانسته بودند، بگذارند. [1] .

اين سخن، حكايت از اصالت و استواري و فطري بودن نيايش و پرستش در وجود انسان مي كند، زيرا به بيان قرآن و منطق اسلام، آفرينش انسان آميخته با پرستش و نيايش است، همچنانكه، حيات آدمي و ادامه آن، منوط به تنفس و جذب اكسيژن و دفع كربن است. روح و روان انسان، نيازمند به نيايش و ارتباط با جهان ملكوت و آستان كبريايي آفريدگار مي باشد، تا از اين گذرگاه، زنگار نقص و جهل و جور از صحيفه ي دل بزدايد و خانه ي دل را با فروغ تابناك توحيد روشن سازد.

نماز از همان اوان حيات آدميان، وارد زندگي بشر شده است و نه تنها در اديان الهي واجب بوده است، بلكه انسانهاي غيرالهي هم به نوعي با پروردگار خود ارتباط داشته، نيايش مي كرده اند. با اين بيان روشن شد كه نماز و نيايش، بين ملتهاي مختلف جهان، چيز بيگانه و نامأنوسي نبوده و نيست، و هر كس به طريقي با محبوب و معبود خويش ارتباط برقرار مي كند و مناجات مي نمايد.



هر كس به زباني سخن از وصف تو گويد

بلبل به غزل خواني و قمري به ترانه





[ صفحه 9]