باسمه تعالي

از ديرينه ترين زماني كه تاريخ از احوال بشر به ياد دارد، همواره نيايش و نماز، سرلوحه آيينهاي ريشه دارو عميق در زندگي انسانها بوده است و بااين كه نيايش جنبه ي عمومي و فراگير داشته، با اين حال، صورت و كيفيت و اوصاف و اهداف آن در همه جا يكسان نبوده است، ولي يك امر در همه عبادتها مشترك است و آن اعتقاد به مخاطبي برتر از بشر است كه نيايشگر با او سخن مي گويد و براي نيازش، دست به دامان او مي زند.

بررسي و مطالعه تاريخ آفرينش انسان، نمايشگر اين حقيقت است كه، همزمان با آفرينش و پيدايش انسان، نيايش و نماز نيز تولد يافته است. به بيان ديگر، انسان در برخورد با حوادث ناگوار، نيايش و نماز را شناخت، و اين واقعيت غير قابل انكار را پذيرفت كه بدون پيوند و ارتباط با جهان نور و رحمت، هرگز نمي تواند به زندگي خويش ادامه دهد. از اين رو هميشه در ضمير ناخودآگاه و فطرت خداجويش، به يك كانون معنوي و روحاني معتقد و متصل شده و در برابر آن منبع نور و قدرت به نيايش دست زده است.



[ صفحه 8]