شريعت مسيحي كه بعد از به انحراف كشيده شدن يهود از طرف خداوند بر عيساي پيامبر عليه السلام نازل شد تقريبا همه آنچه كه در يهود وجود داشته در آن نازل و بيان شده اما اين شريعت هم مثل شريعت قبل، از انحراف و تحريف محفوظ نماند.

آنچه را مورخان در باب اعمال عبادي اين دين نقل مي كنند بدين شرح است:



[ صفحه 238]



در اين شريعت، نماز به شيوه ي خاصي كه در اسلام وجود دارد مطرح نيست بلكه بجاي نماز، دعاهاي التجاآميز در برابر خداوند تبيين شده است، بدين صورت كه فرد بايد ابتدا خود را تطهير نموده و روي زانو بنشيند و حاجات خود را با حالت مخصوص و آداب ويژه از خداوند بخواهد چون آنان معتقدند كه خداوند در جاي خاصي حضور نداشته بلكه در همه مكانها حاضر است و در هر زماني با بنده اش ارتباط دارد بنابراين مي توان از طلوع فجر تا طلوع آفتاب و از مغرب تا نيمه شب با خداوند ارتباط برقرار نمود اما روز را بايد براي امور مادي مشغول بود و اگر كسي در روز دست از كار بكشد و مشغول دعا و بيان حاجات خويش با خدا گردد جز اينكه از حيث مادي بر او زياني وارد شود نفعي نمي برد.

شرايطي كه براي اجابت دعا مطرح كرده اند تقريبا شبيه همان مقدمات و شرايطي است كه ما در ادعيه و عبادات خويش داريم مثل خلوص در دعا، اميد به خدا و پيدايش نيروي معنوي در كارهاي روزانه [1] .

امروزه مسيحيت با گروههاي متعدد كه به چشم مي خورند تقريبا در اين زمينه توافق دارند يعني همه گروهها و دستجات مسيحي اعم از كاتوليك يا پروتستان يا ليبرال و يا محافظه كار در مسائل اعتقادي و اعمال عبادي موارد مشتركي را دارا مي باشند. شعائر مذهبي و آداب ديني غالبا در مكانهاي مشخص چون كليساها انجام مي گيرد و در روزهاي خاصي



[ صفحه 239]



هم برگزار مي گردد [2] اين هم نوعي انحراف است كه بر اثر گذشت زمان در ديانت مسيحيت پيدا شد.