در كيش زرتشت، هنگام نماز خواندن تأكيد شده است كه بايد به جهت و سمت نور باشد از قبيل آفتاب، ماه، چراغ و آتش. زيرا آنان معتقدند كه نمي توان براي خدا حدود و جهتي را معين نمود [1] .

اين عمل براي آنها يك امر بسيار معقول و منطقي به شمار مي آمد بخاطر اينكه آنان نور را تجلي حقيقت و روشنايي را نموداري از معنويت و طراوت روح دانسته كه انسان را به تجليات انوار حقه ي الهي متوجه مي سازد بنابراين با توجه به اين عقيده قبله زرتشتيان سمت و سوي مشخص و معيني نداشت بلكه هر جهتي كه نور وجود داشت همان سمت قبله آنان محسوب مي شد.