يكي ديگر از موانع كمال نماز استفاده از مال حرام است. طمع به اموال ديگران، قانع نبودن به حقوق حقه ي خويش و عدم رعايت موازين شرع در خوردن و آشاميدن مانع بزرگي براي رسيدن انسان به كمال است.

در رعايت حلال و حرام الهي در اسلام آنقدر تأكيد شده كه در روايت داريم اگر دكمه ي پيراهن كسي از مال حرام تهيه شده باشد نمازش صحيح نيست. اين در پوشش است كه اين چنين درباره ي آن سخت گيري شده، بسيار روشن است كه در خوردن مال حرام، مسأله از اين مهمتر است.

از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم روايت شده كه فرمودند: «همانا از طرف خداوند هر شب فرشته اي بر بيت المقدس پيام مي دهد آن كس كه اندك مال حرامي بخورد خداوند نه صرفي از او قبول خواهد كرد و نه عدلي. كه صرف نماز مستحبي را گويند و عدل نماز واجب را» [1] .

و نيز فرموده اند: «هر كسي لباس بخرد به ده درهم و يك درهم از آن ده درهم حرام باشد مادام كه با آن لباس نماز بخواند خداوند آن نماز را نمي پذيرد». [2] و «هر كسي كه يك لقمه حرام بخورد نماز او تا چهل شب قبول نشده و دعاي او تا چهل روز مستجاب نگردد» [3] .



[ صفحه 207]



سرمايه و مال حرام نه تنها اثرش را در نماز ظاهر مي سازد بلكه در ساير اعمال عبادي هم اثرات سوءاش را مي گذارد چنانچه از معصوم عليه السلام روايت است كه: هر كس كه مال حرام كسب كند اگر صدقه دهد قبول نباشد و اگر بر جاي گذارد توشه ي آن آتش است [4] .

پس گوشت و پوستي كه از حرام برويد و خوني كه از حرام جريان داشته باشد آن گوشت و پوست مستحق آتش دوزخ است نه مستوجب ثواب. و نماز با اين خصيصه مفيد فايده نيست مگر با ترك يا توبه از آن و فاصله از مال حرام.