درباره ي پرخوري، در دين اسلام مذمت هاي زيادي رفته است. پر خوردن مضرات بسياري در پي دارد كه يكي از آنها، زيان به عبادت و نماز است. كسي كه با شكم پر قيام به نماز نمايد از نمازش چندان بهره اي نمي برد و نمازش به او سودي نمي بخشد چون بدون نشاط و شادابي بلكه با كسالت و بي حالي به خداوند توجه كرده است و چنين شخصي از عبادتش چندان طرفي نبندد و به عمق و حقيقت عبادت نرسد به همين خاطر او را در ملكوت آسمانها راهي نيست چنانچه ابن عباس از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم روايت كرد كه فرمودند: لا يدخل ملكوت السماء من ملاء بطنه. «كسي كه شكمش پر باشد وارد ملكوت آسمان نشود» [1] .

حكيمي گفته است كه علم و حكمت را در گرسنگي نهاده اند و جهل و معصيت را در سيري و انسانهاي مؤمن در دين و دنيا سودمندتر از گرسنگي نديده اند و طالب آخرت را چيزي زيانكارتر از پر خوردن نباشد.

ابوطالب مكي گويد: مثل شكم مثل طبل است آواز آن به اين خوش است كه سبك و تنگ و تهي است پس چون شكم خالي باشد تلاوت خوشتر و قيام براي خدا طولاني تر و خواب اندك باشد.

ظاهرا روايت از معصوم است كه فرموده اند: اول بدعتي كه پس از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم گذاشته شد سيري بود و چون شكم مردمان سير شد نفس



[ صفحه 204]



آنها سركشي كرده و به سوي دنيا متمايل شد [2] .

در كم خوري منافعي نهفته است كه در پرخوري هيچ يك از آن منافع وجود ندارد. دوري از خداوند، كسالت در عبادت، مردن دل، قساوت قلب، پليدي باطن و بيماري جسم همه از آثار زيانبار پرخوري است كه بر هر عاقل و عالمي شايسته است از آن بپرهيزد تا اين همه ضرر و زيان را متوجه خود نسازد. از رسول خاتم صلي الله عليه و آله و سلم روايت است كه، الفكر نصف العبادة و قلة الطعام هي العبادة. «تفكر نصف عبادت است و كم خوري عبادت است» [3] .

و كلام گوهربار علي عليه السلام اين است كه: «از پرخوري دوري كنيد كه موجب قساوت قلب و باعث كسالت از اقامه نماز و سبب تباهي بدن است» [4] و مي دانيم كه نماز با كسالت نماز منافقان است نه مؤمنان [5] .