در نظام هستي مخلوقات طوري آفريده شده اند كه در همه آنات و لحظات زندگي محتاج به خالق خويشند و عنايات الهي هميشه بر مخلوقات خود ساري و جاري است و ليكن عنايت الهي بر دو قسم است كه يك قسم آن عنايت عام است كه همه بندگان اعم از مؤمن و كافر را شامل مي شود و قسم ديگر عنايت خاص است كه مختص گروه خاصي از بندگان است كه آن گروه خاص كساني هستند كه اهل نمازند. انسانهاي اهل نماز از رحمت رحيميه و خاصه الهي برخوردارند و خداوند نظر ويژه به آنها دارد چنانچه در كلام وحي از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم چنين روايت شد كه:

اذا قام العبد المؤمن في صلاته نظر الله - عزوجل - اليه: «وقتي كه بنده ي مؤمن به نماز مي ايستد خداوند سبحان به او نظر مي كند» [1] .

كه اين همان نظر و توجه خاص الهي را گويند. چون نظر عام خداوند هرگز از هيچ بنده اي قطع نمي شود. و همچنين در روايت وارد شده است كه خداوند فرشتگان خاصي را مأمور مي سازد كه در حق انسان نمازگزار دعا كنند و از خداوند طلب آمرزش براي او نمايند. پس توجهي كه خداوند بر اهل نماز دارد آن توجه خاص را نسبت به ديگر بندگان ندارد. چون كه او نسبت به خدايش توجه خاص دارد.



[ صفحه 166]