به نماز ايستاده

بودي

شمعي شده

پروانه باران هزار

هزار

ستاره،

و گلي -

كه گلدانش:

خورشيد



نگاهم

غريق و

بي دريغ

خدا را

در تو نوازش مي كرد.



[ صفحه 141]