جهان و -

چاهي ريشه در ارتعاش!

انسان و

ظلمتي منتشر!



در عرصه هاي سوداي آسمان

خورشيد

واسطه ي مأيوسي بود

چشم

به لبخند تاريكترين مشتري

دوخته.

و ماه

پرسه گردي پريشان

كه جاي نور

نفرين نثار خاك مي كرد.



آه...

اگر حرير روشن «اقراء»

اندامي نمي يافت.

و نماز

نياز نمي گشت.



[ صفحه 18]