هم چنين زندگاني ايشان، با چهار تن از پادشاهان صفوي معاصر است: چهارده سال اوّل با شاه صفي يا سام ميرزا، نوه شاه عباس كه بعد از او به سلطنت مي رسد؛ بيست و شش سال دوران رشد و شكوفايي اش با شاه عباس ثاني؛ بيست و هشت سال از سال هاي پربار زندگي و مرجعيتش با شاه صفي دوم يا شاه سليمان و چهار سال آخر عمر با سلطنت سلطان حسين صفوي هم زمان بوده است. بزرگترين و مهم ترين نقطه اوج تاريخ طولاني و غني اصفهان هم بي شك از زمان تولد اين بزرگوار يا اندكي قبل از آن آغاز مي شود. اين دوران از زمان شاه عباس اوّل كه اين شهر به پايتختي مي رسد، تا سال 1135 هجري، يعني سقوط صفويان به دست افغانها، به طول مي انجامد. دوره اي كه نهادهاي سياسي، اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي كشور در اصفهان شكل و بالندگي تازه اي مي يابد و علوم، معارف، ميراث جاودان و خدمات بي اندازه ايران و ايرانيان به بشر، يك بار ديگر بر دامن دايه اي چون اصفهان نهاده مي شود. در اين ميان، مردان بزرگ علمي و ادبي و ديني يكي پس از ديگري ظهور مي كنند كه علّامه مجلسي يكي از آنهاست. [1] .