دعا يكي از اركان شريعت و طريقت است. در قرآن مجيد، سخن از ذكر و دعا و توصيه به هر دو بسيار است. [1] .

امّا اين نكته كه دعا در پايان نماز و يا همراه نماز خوانده شود همواره مورد نظر علما و دانشمندان اسلامي بوده است؛ گويا دست نياز، در پايان نماز بلند كردن، صفا و لطفي ديگر دارد.

عطّار گويد:



خواجه مي گفت در وقت نماز

كاي خدا! رحمت كُن و كارم بساز



(منطق الطّير / 115)

سعدي گويد:



دعا كن به شب، چون گدايان به سوز

اگر مي كني پادشاهي به روز



(كليّات / 209)



[ صفحه 119]



باز گويد:



نبايدت كه پريشان شود قواعد ملك

نگاه دار دل مردم از پريشاني



چنان كه طايفه اي در پناه جاه تواند

تو در پناه دعا و نماز ايشاني



(كليّات / 839)

حافظ گويد:



با دعاي شب خيزان، اي شكر دهان! مستيز

در پناه يك اسم است، خاتم سليماني



(ديوان، غزل 473)