مهدي اخوان ثالث گويد:



چون درختي، اندر اَقصاي زمستانم

ريخته ديري است

هرچه بودم ياد و بودم مرگ

باد، با نرمك نسيمي چون نماز شعله ي بيمار لرزيدن

برگ چونان صخره ي كرّي، نلرزيدن

(آخر شاهنامه / 108)