ركوع يكي از اركان نماز است. شاعران فارسي زبان، بهترين ركوع را اين گونه معرّفي كرده اند.

سنايي گويد:



چون گذشتي ز عالَم تك و پوي

چشمه ي زندگاني، آن جا جوي



اي ز خود سير گشته! جوع اين است

وي دو تا از نَدَم! ركوع اين است



(حديقه / 21)

ناصر بخارايي گويد:



دو تا شدم به سلام و نهاده، رو بر خاك

نكرده بودم از اين، خوب تر ركوع و سجود



(ديوان / 277)

عطّار نيشابوري گويد:



از تو گر انصاف آيد در وجود

بهْ ز عمري در ركوع و، در سجود



(منطق الطّير / 148)



[ صفحه 106]