يكي از نمازهايي كه معمولاً در هنگام زيارت كردن و يا حاجت طلبيدن از خداوند، توسّط مسلمانان به نيّت حاجت خوانده مي شود، نماز حاجت است. ناصر خسرو گويد:

«گويند كه هر حاجت در آن روز خواهند، باري(تعالي و تقدّس) روا كند. به گوشه اي رفتم و دو ركعت نماز بكردم و حاجت خواستم، تا خداي تبارك و تعالي، مرا توانگري دهد.» (سفرنامه / 1)

باز گويد:«روز پنج شنبه، ششم جمادي الآخر سنه ي سبع و ثلاثينَ و اربعمائه (437)، نيمه ي دي ماه پارسيان، سال بر چهارصد و چهارده ي يزدجردي، سر و تَن بشستم و به مسجد جامع شدم و نماز كردم و ياري خواستم از باري



[ صفحه 86]



(تبارك و تعالي) به گزاردن آنچه بر من واجب است.» (سفرنامه / 2)

ناصر بخارايي گويد:



رها كن ساعتي، تا دل ميان طاق ابرويش

نماز حاجت خود را، در آن محراب بگزارد



(ديوان / 236)