نمازي را كه معمولاً بعد از مردن شخص مي خوانند نماز ميّت گويند و در واقع اين نماز، نشانه ي آن است كه ديگر بايد از اين شخص دست كشيد.

[ صفحه 85]

حافظ گويد:

هر آن كسي كه در اين حلقه، نيست زنده به عشق

بر او نمرده به فتواي من نماز كنيد

(ديوان، غزل 244)

باز گويد:

آن دَم كه به يك خنده، دَهَم جان چو صراحي

مستان تو، خواهم كه گزارند نمازم [1] .

(ديوان، غزل 334)

[1] منظور خواجه اين است كه: «زماني كه من مانند صراحي با خنده اي جان مي دهم از چشمان تو مي خواهم كه با گريه اي (يعني همان نااميد شدن از مُرده و گريه ي بعد از آن) بر مرده ي من نماز كنند» (براي اطّلاع بيشتر پيرامون خنده ي صراحي به حافظنامه ي خرمّشاهي مراجعه كنيد).