يكي ديگر از مباحث مربوط به حضور قلب در عبادات، احساس غنا و بي نيازي است كه از اوصاف كماليه است. حال چگونه تفرغ براي عبادت موجب غناي دل مي گردد؟

اگر كسي احساس غنا كند، نسبت به كسي كه اظهار عجز و فقر و كوچكي مي كند، نفس بلندتري دارد. انسان كسي را كه همواره به ديگري تكيه مي كند و به دنبال بهانه و كم كاري است، دوست ندارد، برخلاف كسي كه هميشه اميدوار است و كار خود را محكم انجام مي دهد. اين بدان دليل است كه انسان فطرتا غنا را دوست دارد.

نه تنها انسان، بلكه هر موجودي كه اين صفات را داشته باشد، داراي نوعي كمال است. خداوند خود نيز غناي مطلق دارد و به هيچ كس محتاج نيست. تنها خداوند است كه بالذات غني است و غير او هر كس كه باشد، فقير است، حتي ائمه ي معصومين عليهم السلام در برابر خداوند فقير و محتاج اند.



[ صفحه 142]