روايتي در اصول كافي به نقل از امام صادق عليه السلام آمده است:

في حديث طويل اذا بعث الله المؤمن من قبره خرج معه مثال يقدم أمامه كلما رأي المؤمن هؤلا من أهوال يوم القيامة قال له المثال لا تفزع و لا تحزن و أبشر بالسرور و الكرامة من الله عزوجل حتي يقف بين يدي الله عزوجل فيحاسبه حسابا يسيرا و يأمر به الي الجنة و المثال أمامه فيقول له المؤمن يرحمك الله نعم الخارج خرجت معي من قبري و ما زلت تبشرني بالسرور و الكرامة من الله حتي رأيت ذلك فيقول من أنت فيقول أنا السرور الذي كنت أدخلت علي أخيك المؤمن في الدنيا خلقني الله عزوجل منه لأبشرك؛ [1] .

وقتي كه خداوند بنده ي مؤمن را از قبرش خارج كند، با او مثالي خارج مي شود كه پيشاپيش او مي رود. هر جا كه آن مؤمن وحشتي از وحشت هاي روز قيامت را ببيند، آن مثال به او مي گويد: نترس و اندوه ناك نشو، بشارت



[ صفحه 115]



باد تو را به سرور و كرامت از جانب خداوند متعال. تا اين كه بايستد در محضر حق تعالي، پس او را به آساني محاسبه فرمايد و فرمان مي دهد او را به بهشت، در حالي كه آن مثال پيش روي اوست. پس آن مؤمن مي گويد: خداوند تو را رحمت كند، تو خوب كسي بودي كه با من از قبر خارج شدي و هميشه مرا بشارت به سرور و كرامت از جانب حق دادي تا آن كه آن را ديدم. سپس، مؤمن به آن مثال مي گويد: تو كيستي؟ آن مثال مي گويد: من آن سرور و خوش حالي اي هستم كه بر برادر مؤمنت در دنيا وارد كردي و خداوند مرا خلق فرمود تا تو را بشارت دهم.

قطعا عمل مان در قيامت با ما خواهد بود و گريبان گير ما خواهد شد، پس بنگريم كه چه پيش مي فرستيم.



برگ عيشي به گور خويش فرست

كس نيارد زپس، تو پيش فرست



حال كه خوش حالي مؤمن اين اندازه مفيد است، چرا مردم آزاري كنيم. چرا در فكر خوش حالي ديگران نيستيم. به دنبال خوش حال كردن مردم باشيم، البته در حدود شرع و اخلاق.



[ صفحه 116]