گر پرآشوب شود سينه ي درياي خطر

با تو اين دل شود آماده ي احرام نماز



گرمي دست تو جاري شده در ريشه ي من

تا به فرياد دل خسته رسد نام نماز



مي رود دم به دم آواز تو تا اوج سما

سر دهي تا كه به سجاده ي گلفام نماز



بشكفد رايحه ي عشق به هنگام اذان

گر بيابد دل من لحظه ي الهام نماز



مي شوم بسته به زنجير تو با نور سحر

اي خوشا سير تماشاي تو در جام نماز



در مسير ره خورشيد چو ذرات هوا

مي شوم همسفر عشق به هر گام نماز



در ببنديد به روي دل ديوانه ي مست

كه گشود است در عشق به هنگام نماز



دفتر شعر دلم پر شده از سوز دعا

گرچه تا حد جنون مي بردم نام نماز



غلامرضا كرمي- گناوه



[ صفحه 50]